Η Ποίηση, κατά γενική ομολογία, στην πρωτογενή της έκφραση, είναι ο μαγικός εκείνος χώρος, στον οποίο αποτυπώνεται η λανθάνουσα έστω ανάγκη για ουρανό. Παρακολουθούμε τον ποιητή να αντιλαμβάνεται το ποίημα ως αντίδοτο κατά της φθοράς (Κ.Π.Καβάφης, Καισαρίων, Δαρείος, Μελαγχολία Ιάσωνος Κλεάνδρου ποιητού εν Κομμαγηνή, 595 μ. Χ.), να αναμετριέται με εφόδιο την αυθεντικότητα της ποιητικής του φωνής, με την συμβατικότητα την ποιητική και την κοινωνική (Κ. Καρυωτάκης, Ασυμφωνία σε Α μείζονα), να υπηρετεί έναν πρωτογενή λυρισμό (Μ. Πολυδούρη, Μόνο γιατί μ' αγάπησες), να επιχειρεί με λέμβο την ίδια την ποίηση να δραπετεύσει από αυτήν (Γ. Σκαρίμπας, Χορός συρτός), να οικοδομεί μια ερωτική σχέση μαζί της (Ο. Ελύτης, Μικρή Πράσινη Θάλασσα) και ούτω καθεξής.
Εν τέλει, η ποιητική δημιουργία είναι μια συνεχής και αδιάλειπτη επικοινωνία με το έργο των άλλων ποιητών, όπως πολύ εύστοχα το αποτύπωσε ο Γιώργος Σεφέρης με τη φράση: "Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας". Συνεχής και αδιάλειπτη, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, πρέπει να είναι και η δική μας επικοινωνία με την ποίηση και τους ποιητές για να αποκομίζουμε κάθε φορά την αισθητική απόλαυση που μας χαρίζει η Ποίηση εν προκειμένω και γενικότερα η Τέχνη που υπηρετεί το Ωραίο.
(Πηγή: Νεοελληνική Λογοτεχνία Γ' Λυκείου, Θεωρητικής Κατεύθυνσης, ΟΕΔΒ ΕΚΔΟΣΗ ΙΒ' 2010)
Μας χαροποίησε πολύ το γεγονός ότι αρκετοί ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά μας και επέλεξαν το αγαπημένο τους ποίημα, μελοποιημένο ή μη – κάποιοι μάλιστα έγραψαν ή κοινοποίησαν δικό τους – και τίμησαν δεόντως την Ημέρα της Ποιήσεως. Όσοι δεν θυμήθηκαν ή δεν πρόλαβαν μπορούν να μας στείλουν στο mail μας και θα το ανεβάσουμε. Ελπίζουμε ότι κάναμε μια καλή αρχή η οποία μακάρι να αποτελέσει αφετηρία για την ενασχόληση με την Ποίηση και με την Λογοτεχνία γενικότερα.
Θέλουμε να σας υπενθυμίσουμε ότι μπορείτε να μας στέλνετε άρθρα και απόψεις για τα Γράμματα και τις Τέχνες για την ιστοσελίδα μας , ειδικά τώρα που θα έχουμε αρκετό χρόνο στη διάθεσή μας, αφού αναγκαστικά μένουμε σπίτι.
Ευχαριστούμε όλους όσοι συμμετείχαν στην χτεσινή εκδήλωσή μας και ευχόμαστε σε όλους δύναμη, αντοχή και υπομονή.
Η Ημέρα της Ποίησης
Την ημέρα της ποίησης
Τα πάντα είναι αντιποιητικά
Οι άνθρωποι φοβούνται το διπλανό τους
Περπατούν με σκυμμένα κεφάλια
Έντρομοι στέκουν απόμερα μπρος στο κακό
Παντού στον κόσμο φυσάει μολυσμένος αέρας
Φάλαγγα με καμιόνια στην Ιταλία φορτωμένα νεκρούς ψάχνουν για τάφους
Κι εμείς εδώ σε απομόνωση
Καμιά δεν έχουμε διάθεση για ποίηση
Περιμένουμε λυπητερά να σημάνουν οι καμπάνες
Ποίηση, ανάβαλε τη γιορτή σου
Κλάψε μαζί μας.
Γιώργος Σιώμος
Το τραγούδι των μπαλκονιών ή ο Ύμνος των μελλοθάνατων (20-03-2020)
Έχει γίνει πλέον έθος, έχει γίνει της μοδός,
να τ’ ακούσει η πλατεία, ν’ αντηχήσει η οδός!
Ναι, το είδαμε και τούτο, τα «τραγούδια μπαλκονιών»,
ο καθένας βγαίνει έξω και μιμείται την φωνή των αηδονιών…
Μόνο θλίψη τούτα εκφράζουν και τον εθνικό τον ύμνο,
εφουσκώσανε τα στήθη και εχάσανε τον ύπνο!
Όντα πλέον απελπισμένα μέσ’ στα σπίτια τους κλεισμένα,
δεν αντέχουν την μαυρίλα του θανάτου την καφρίλα…
Μου θυμίζουν Φλωρεντία του χιλιατρακόσια τρία,
μου θυμίζουν Ισπανία της μεγάλης γρίπης,
άνθρωποι βαθιά θλιμμένοι ένεκα της τόσης λύπης…
Ο καθείς με τ’ όργανό του, εξορκίζει τον θεό του!
Να τρομπέτες και ταμπούρλα ξεχασμένα σαν τα βούρλα,
να σαξόφωνα και πιάνα,
κι άνθρωποι χοροπηδάνε σαν την μέρα της Befana!
Είν’ η τρέλλα του καιρού σα Νοτιά που μας ζαλίζει
και θολώνει μας το νού;
Είναι ο λοιμός που σέρνει τον χορό του λυτρωμού;
Ή η αίσθηση που ζούμε πως σε λίγο θέ να πούμε
το στερνό μας το αντίο,
μα τον Δία, mio Dio ;
Έτσι και εμείς, ω φίλοι, συνεπείς με την Γαλλία,
θα κλειστούμε στον οντά μας για μια σκέτη μαλακία;
Κι αφού έγκλειστοι θα ζούμε, μήνες δυο και ποίος ξέρει,
δεν μπορούμε πια να βρούμε ή ν’ αλλάξουμε και ταίρι…
Ας λαλήσουμε τον Ύμνο έτσι για παρηγοριά,
πριν πλακώσουν οι αστυνόμοι και μας βάλλουν λαιμαριά.
Σε γνωρίζω από την όψη πού’ χει την μορφή γιατρού,
σε γνωρίζω από την κόψη, με νυστέρι ξυραφιού!
Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένο το εμβόλιο του ιού,
των Ελλήνων η ελπίδα απομέν’ η Μονογιού!
Ακαρτέρει κι ακαρτέρει μια φιλεύσπλαχνη ματιά,
τόνα άπλωνε το χέρι και με τ’ άλλο τα λεφτά…
Να πλουτίζουν οι Εταιρείες που παράγουν τον ορό,
βλοσυρά να μας κοιτάνε σαν αυτόν τον θυρωρό…
«Πού θα πάς; Δεν θα ξεφύγεις ούτε σύ ούτε κανείς»!
DNA θα μας πάρουν, για να είμ’ ειλικρινής…
Τούτο θ’ αντικαταστήσουν μ’ άλλο ίσως υλικό,
στην παλάμη το τσιπάκι θα μας χώσουν φυτευτό…
Κι όταν θα παρέλθ’ η μπόρα και συνέλθ’ ο πληθυσμός,
θ’ ανατείλει νέος κόσμος ως υπόδουλος εσμός!
Τότε δεν θα έχει αξία η πολιτική κι ο ανθρωπισμός,
μόνο η Τεχνολογία, τα Robot κι η θεωρία της ελίτ
που ήδη κάνει το ντεπούτο ως transumanismos....
Σε γνωρίζω από την όψη των τεράτων Robocop,
σε γνωρίζω από την κόψη των χιλιάδων αντιγράφων
λες και είναι photocop....
Απ’ τα κόκκαλα των γέρων που πεθαίνουν κατά τάξεις,
θα κερδίσουν τα Ταμεία που γλυτώνουν τις συντάξεις!
Και σαν πρώτα χορτασμένοι όλοι η ελίτ μαζί,
θα αναφωνήσουν ίσως «τύφλα να ‘χει η Λεφτεριά,
τους ξεκάναμ’ επιτέλους, κλείσαμε το μαγαζί»!
ΖΗΤΩ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΚΑΤΩ ΟΙ ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΛΙΑΝΘΡΩΠΟΙ
Χάρης Κουτελάκης, Αρχαιολόγος, συγγραφέας διερευνητικών πονημάτων για το Αιγαίο.
Δια την αντιγραφήν και την αποστολήν
Σαμαράς, Θεοδωρής. Ο Θοδωρής Σαμαράς γεννήθηκε στην Αθήνα το 1971.
Δύσκολα χρόνια
--------------
¨Ηταν χειμώνας κι ο καιρός
πολύ όμορφα περνούσε
Ο κόσμος ήταν ξένοιαστος
και δεν ανησυχούσε.
Στα καφενεία και στα μπαρ
και σ' άλλες συναθροίσεις
το θέμα ήταν ο Ερντογάν
σ' όλες τις συζητήσεις.
Μα ήρθε τώρα η Άνοιξη
κλειστήκαμε στο σπίτι
γιατί ο ύπουλος ιός
θέλει να μας θερίσει.
Σεβόμαστε τον εαυτό
και τη ζωή των άλλων
γι' αυτό και σπιτονόμαστε
να μη μας έβρει άλλο.
Πήραν φωτιά τα Ίντερνετ
και οι τηλεοράσεις
Αυτά είν' η παρέα μας
και οι διασκεδάσεις.
Βάστα ρε Έλληνα γερά
στην Παναγιά ακούμπα
και να' σαι αισιόδοξος
πως θα τα φέρεις..τούμπα.
Κατσαρός Ηλίας
Επιλογή: Χαρά Καραλιόλιου
Για την παγκόσμια ημέρα ποίησης.
Ε Π Ι Τ Ε Λ Ο Υ Σ - Γιάννης Ρίτσος
Πριν από εσένα ήσουν εσύ;
Έξω στο δρόμο δεν περνάει κανένας.
Το φως του δωματίου πέφτει κάθετα
τονίζοντας τα ζυγωματικά, σβήνοντας το σαγόνι
μέσα στην ίδιαν απορία: «υπήρξαμε;». Έτσι
πέταξα το ποτήρι απ’ το παράθυρο.
Έτσι άκουσα τουλάχιστον κάτω στο πεζοδρόμιο τον κρότο:
«υπάρχουμε».
---------------
Επιλογή: Μαριλένα Γιαννάκου
21/3/2020- Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης
Γ. Ρίτσος, "Διάρκεια"
Η νύχτα μας κοιτάζει μες απ' τα φυλλώματα των άστρων.
Όμορφη νύχτα, σιωπηλή. Θάρθει μια νύχτα
κι εμείς θα λείπουμε. Και τότε πάλι
θα τραγουδάνε οι αραποσιτιές τ' αρχαία τραγούδια τους,
οι θερίστριες θα ερωτεύονται πλάι στα δεμάτια,
κι ανάμεσα απ' τους ξεχασμένους στίχους μας
όπως ανάμεσα απ' τα κίτρινα στάχυα
ένα πρόσωπο νεανικό, φωτισμένο απ' το φεγγάρι,
θα κοιτάζει, όπως εμείς απόψε,
εκείνο το μικρό ασημένιο σύννεφο
που γέρνει κι ακουμπάει το μέτωπο του στον ώμο τού λόφου.
---------------
Επιλογή: Ρούλα Ντόλα
Παγκόσμια μέρα ποίησης σήμερα
«Η ανορεξία της ύπαρξης» Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ.
Δεν πεινάω, δεν πονάω, δε βρωμάω
ίσως κάπου βαθιά να υποφέρω και να μην το ξέρω
κάνω πως γελάω
δεν επιθυμώ το αδύνατο
ούτε το δυνατό
τα απαγορευμένα για μένα σώματα
δε μου χορταίνουν τη ματιά.
Τον ουρανό καμιά φορά
κοιτάω με λαχτάρα
την ώρα που ο ήλιος σβήνει τη λάμψη του
κι ο γαλανός εραστής παραδίνεται
στη γοητεία της νύχτας.
Η μόνη μου συμμετοχή
στο στροβίλισμα του κόσμου
είναι η ανάσα μου που βγαίνει σταθερή.
Αλλά νιώθω και μια άλλη
παράξενη συμμετοχή
αγωνία με πιάνει ξαφνικά
για τον ανθρώπινο πόνο.
Απλώνεται πάνω στη γη
σαν τελετουργικό τραπεζομάντιλο
που μουσκεμένο στο αίμα
σκεπάζει μύθους και θεούς
αιώνια αναγεννιέται
και με τη ζωή ταυτίζεται.
Ναι, τώρα θέλω να κλάψω
αλλά στέρεψε ως και των δακρύων μου η πηγή.
2011
---------------
Αντώνης Παπαβασιλείου
---------------
Επιλογή : Στέργιος Πουρνάρας
Παγκόσμια Ημέρα ποίησης σήμερα και ενώ είναι άπειρα τα
πολύ καλά ποιήματα των μεγάλων ποιητών μας, θα ήθελα δημοσιεύσω ένα πολύ καλό
ποίημα του νέου στην Ποίηση συμπατριώτη μας ποιητή Διονύση Στεργιούλα τη
ΣΙΒΥΛΛΑ και τον Τσάμικο του Χατζιδάκι για να εμψυχωθούμε λίγο με το ρυθμό και
τη μελωδία του, τον μεστό λόγο του Νίκου Γκάτσου και την υπέροχη φωνή του
Μανώλη Μητσιά.
ΣΙΒΥΛΛΑ
Είδα στον ύπνο μου τη Σίβυλλα
να μου μιλά χωρίς περιστροφές
σαν να με γνώριζε αιώνες:
«Μη μεταφράζεις τους χρησμούς
σαν να ‘ταν οδηγίες χρήσης.
να ερμηνεύεις τους χρησμούς
σαν να ‘ναι αγαπημένα σου ποιήματα.
Κανείς δεν μπόρεσε από το πεπρωμένο
να ξεφύγει. Αυτό δεν λιγοστεύει
της ζωής την ομορφιά
και του θανάτου την οδύνη.
Είναι μια άνοιξη που όλο έρχεται
και να ‘σαι εκεί να περιμένεις.»
να μου μιλά χωρίς περιστροφές
σαν να με γνώριζε αιώνες:
«Μη μεταφράζεις τους χρησμούς
σαν να ‘ταν οδηγίες χρήσης.
να ερμηνεύεις τους χρησμούς
σαν να ‘ναι αγαπημένα σου ποιήματα.
Κανείς δεν μπόρεσε από το πεπρωμένο
να ξεφύγει. Αυτό δεν λιγοστεύει
της ζωής την ομορφιά
και του θανάτου την οδύνη.
Είναι μια άνοιξη που όλο έρχεται
και να ‘σαι εκεί να περιμένεις.»
Διονύσης Στεργιούλας, ΚΑΘΟΛΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΑ
Νησίδες, 2019
Νησίδες, 2019
---------------
Ιφιγένεια Στεργιούλα
Με αφορμή την διαδικτυακή εκδήλωση για την ποίηση της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών Γρεβενών!!!
Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να γράψω ένα ποίημα. Ωστόσο, πάντα αποτυγχάνω. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως θέλω να εκφράζω πιο ελεύθερα τα συναισθήματα μου και όχι να τα βάλω σε κάποιο λογοτεχνικό καλούπι. Το λογοτεχνικό καλούπι δεν το επισημαίνω προσδίδοντάς σε αυτό αρνητικό πρόσημο. Απλά οι σκέψεις μου είναι πάντα τόσο μπερδεμένες, τρέχουν πολύ γρήγορα και δεν τις προλαβαίνω. Άρα, είναι δύσκολο να τις βάλω σε τάξη, πόσω μάλλον σε καλούπι. Προτιμώ να γράφω πιο ελεύθερα και να γεμίζω ολόκληρα τετράδια. Η ποίηση όμως είναι κάτι που πραγματικά λατρεύω. Από μικρή διάβαζα ποιήματα. Κυρίως από Έλληνες ποιητές. Αυτό γιατί οι εικόνες που δημιουργούνται στο μυαλό μου διαβάζοντας Έλληνες ποιητές είναι πιο κοντά στον κόσμο μου. Και σε αυτόν που ζω αλλά και σε αυτόν που έχω στο μυαλό μου.
Ως σήμερα δεν έχω καταλήξει στο τι είναι η ποίηση. Θεωρώ όμως ότι πέρα από έναν λογοτεχνικό ορισμό, ο πραγματικός ορισμός έχει να κάνει με το τι δημιουργεί μέσα μας. Και τι εννοω; ο ποιητής όταν γράφει ένα ποίημα έχει στο μυαλό του κάποιο μήνυμα το οποίο επιθυμεί να το μεταδώσει στους αναγνώστες και γράφοντας το διακατέχεται από κάποια συναισθήματα. Αν τα νιώσει ο αναγνώστης αυτά τότε πρέπει να μιλάμε για έναν καλό ποιητή. Επομένως και η ποίηση με απλά λόγια είναι η έκφραση των συναισθημάτων του εκάστοτε ποιητή, τα οποία σαφώς επηρεάζονται από τα βιώματα του σε συγκεκριμένο χρόνο.
Από ποιητές, λοιπόν, έχω ξεχωρίσει τον Οδυσσέα Ελύτη και τον Κωνσταντίνο Καρυωτάκη. Μα πως γίνεται αυτό; θα απορήσει κάνεις. Ειδικα αν λαβει υπόψη τα συναισθήματα που μας δημιουργεί ο καθένας όταν μυούμαστε στα δημιουργήματα του. Μα για αυτο ακριβώς! Οι άνθρωποι είμαστε οντα με ψυχικές και συναισθηματικές διακυμάνσεις!
Ο Οδυσσέας Ελύτης έχει την ικανότητα να σε μεταφέρει σε όσα περιγράφει. Να νιώθεις τον ηχο του κύματος της θάλασσας στα αυτια σου, την μυρωδιά των λουλουδιών της άνοιξης, τη σημαία της πατρίδας να κυματίζει πλαι σου και την γυναίκα πάντα πρωταγωνίστρια. Είναι εικόνες που τις δημιουργείς στο μυαλό σου και με το πέρασμα του χρόνου μένουν εκεί χαραγμένες. Ο Κώστας Καρυωτάκης από την άλλη, μας μεταφέρει σε ένα πιο ρεαλιστικό περιβάλλον ( αν σκεφτούμε την σημερινή πραγματικότητα). Η αίσθηση του ανικανοποίητου, η απογοήτευση από την κοινωνία, η μελαγχολία και ο ανεκπλήρωτος έρωτας είναι συχνά επαναλαμβανόμενα μοτίβα τα οποία λίγο πολύ όλοι έχουμε βιώσει.
Σήμερα, που γιορτάζουμε την παγκόσμια ημέρα ποίησης επέλεξα να δημοσιεύσω ένα απόσπασμα από την Μαρία Νεφέλη του Ελύτη, καθώς οι καταστάσεις που ζούμε τελευταία είναι πρωτόγνωρα σκοτεινές και έχουμε πραγματική ανάγκη από το φως της ποίησης του!!!!
Ιφιγένεια Α. Στεργιούλα
(ακολουθεί το ποίημα Through the Mirror)
Επιλογή : Κώστας Μπατιάνης
Ποίηση
Σοφή σαν γριά, ερωτευμένη σαν κοπέλα ,
έριξε στίχους σε μονάχο κλωνάρι μυγδαλιάς
κι έφτιαξε κούνια να λικνίζεται στων ψυχών τους ανέμους,
να καταργεί τον χρόνο μ’ αυθάδεια,
να αποτυπώνει λαίμαργα τη γύμνια
που ντύνονται οι θνητοί,
πάνω απ’ την άβυσσο που της όρισε η έμπνευση
Ποίηση την φωνάζουν……….
Κουμούλη Δάφνη
---------------
Επιλογή : Αναστασία Παπακωνσταντίνου
21/03/2020
Παγκόσμια Ημέρα ποίησης
Η Μάγια
Η Πούλια που ’χει εφτά παιδιά
μέσ’ απ’ τους ουρανούς περνά
κάποτε λίγο σταματά
στο φτωχικό μου και κοιτά
– Γεια σας, τι κάνετε, Καλά;
– Καλά. Πώς είναι τα παιδιά;
– Τι να σας πω εκεί ψηλά
τα τρώει τ’ αγιάζι κι η ερημιά
Γι’ αυτό πικραίνεσαι, κυρά;
Δε μου τα στέλνεις εδωνά;
Ευχαριστώ, μα ’ναι πολλά
θα σου τη φάνε τη σοδειά
– Δώσε μου καν την πιο μικρή
τη Μάγια την αστραφτερή
– Πάρ’ την κι έχε λοιπόν στο νου
πως θα ’σαι ο άντρας τ’ ουρανού
Είπε και πριν βγάλω μιλιά
μου την καρφώνει στα μαλλιά
Λάμπουνε γύρω τα βουνά
τα χέρια μου βγάνουν φωτιά
κι η Πούλια που ’χει εφτά παιδιά
φεύγει και μ’ αποχαιρετά
Οδυσσέας Ελύτης
Επιλογή : Άννα Τόλιου – Σαϊτσή
21.03.2020 ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ
Και μια διαφορετική ανάρτηση. Ένα ποίημα από ένα αντισυμβατικό ποιητή του μεσοπόλεμου τον Ναπολέοντα Λαπαθιώτη(1888_1944). Γόνος αστικής οικογένειας με πατέρα τον κύπριο Λεωνίδα Λαπαθιώτη στρατιωτικό και μετέπειτα υπουργό άμυνας και μητέρα τη Βασιλική Παπαδόπουλου ανιψιά του Χαρ Τρικούπη. Το 1916 ακολουθεί τον πατέρα του στη Θεσσαλονίκη με το κίνημα της εθνικής άμυνας του Βενιζέλου και το 1917 στην Αίγυπτο όπου γνωρίζει τον Κώστα Καβάφη. Το 1920 ενστερνίζεται τον κομμουνισμό. Δανδής της αθηναϊκής κοινωνίας ζούσε ελεύθερα και προκλητικά. Καταραμένο άτυχο κίναιδο και μπολσεβίκο τον χαρακτήριζαν εξ αιτίας των σεξουαλικών του προτιμήσεων και της ένταξης του στην αριστερά. Τα πρώτα του ποιήματα εκπέμπουν αισθησιασμό επηρεασμένος από τον Όσκαρ Ουάιλντ ενώ τα τελευταία έχουν μελαγχολία. Θεωρείται από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της νεοσυμβολίστικης και νεορομαντικής σχολής. Το ποίημα που παρουσιάζω είναι το ερωτικό που θα το γνωρίζετε οι περισσότεροι μελοποιημένο από τον Νίκο Ξυδάκη και τραγουδισμένο από την Ελευθερία Αρβανιτάκη.
ΕΡΩΤΙΚΟ
Καημός αλήθεια να περνώ του έρωτα πάλι το στενό
Ώσπου να πέσει σκοτεινιά μια μέρα του θανάτου
Στενό βαθύ και θλιβερό που θα θυμάμαι για καιρό.
Τι μου στοιχίζει στην κάρδια το ξαναπέρασμα του.
Ας είναι ωστόσο τι ωφελεί γυρεύω πάντα το φιλί.
Στερνό φιλί πρώτο φιλί και με λαχτάρα πόση.
Γυρεύω πάντα το φιλί αχ καρδιά μου που μου το ταξανε πολλοί.
Κι όμως δε μπόρεσε κανείς ποτέ να μου το δώσει.
Ίσως μια μέρα όταν χαθώ γυρνώντας πάλι το βυθό.
Και με τη νύχτα σκοτεινά γίνουμε πάλι ταίρι
Αυτό τ ανεύρετα φιλί που το λαχτάρισα πολύ
Σαν μια παλιά της οφειλή να μου το ξαναφέρει.
Το παρακάτω είναι το χειρόγραφο του ποιητή γραμμένο το ΨΑ1928 και είναι αφιερωμένο στον Κώστα Γκίκα ,(ακροστιχίδα).
Επιλογή : Νόνη Μπούκα
Ένα έρημο άνθος
Βαθύτερο απ'την αγάπη και την ταραχή
πού φέρνει μέσ' στο στήθος η επιθυμία
ζεί στο θαλάσσιο βράχο έν' άνθος ολομόναχο.
Ποιά φωνή το κυρίεψε και μοιάζει σαν να δείχνει την άγνωστη γαλήνη με μικρά χρώματα....
Είναι βγαλμένο στους κινδύνους της χαράς
αμέριμνο σαν ιδέα.
N. Καρούζος
---------------
Επιλογή: Αντωνιάδου Αθανασία
Δ. ΣΟΛΩΜΟΣ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ
ΣΧΕΔΙΑΣΜΑ Γ΄, αποσπάσματα 6
Έστησ’ ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη,
Κι η φύσις ηύρε την καλή και τη γλυκιά της ώρα,
Και μες στη σκιά που φούντωσε και κλει δροσιές και μόσχους
Ανάκουστος κιλαϊδισμός και λιποθυμισμένος.
Νερά καθάρια και γλυκά, νερά χαριτωμένα,
Χύνονται μες την άβυσσο τη μοσχοβολισμένη,
Και πέρνουνε το μόσχο της, κι αφήνουν τη δροσιά τους,
Κι ούλα στον ήλιο δείχνοντας τα πλούτια της πηγής τους,
Τρέχουν εδώ, τρέχουν εκεί, και κάνουν σαν αηδόνια.
Εξ’ αναβρύζει κι η ζωή σ’ γη, σ’ ουρανό σε κύμα.
Αλλά στης λίμνης το νερό, π’ ακίνητό ‘ναι κι άσπρο,
Ακίνητ’ όπου κι αν ιδείς, και κάτασπρ’ ως τον πάτο,
Με μικρόν ίσκιον άγνωρον έπαιξ’ η πεταλούδα,
Που ‘χ’ ευωδίσει τς ύπνους της μέσα στον άγριο κρίνο.
Αλαφροίσκιωτε καλέ, για πες απόψε τι ‘δες`
Νύχτα γιομάτη θαύματα, νύχτα σπαρμένη μάγια!
Χωρίς ποσώς γης, ουρανός και θάλασσα να πνένε,
Ούδ’ όσο καν’ η μέλισσα κοντά στο λουλουδάκι,
Γύρου σε κάτι ατάραχο π’ ασπρίζει μες στη λίμνη,
Μονάχο ανακατώθηκε το στρογγυλό φεγγάρι,
Κι όμορφη βγαίνει κορασιά ντυμένη μες το φως του.
---------------
Επιλογή: Κώστας Παναγάκης
Η πιο όμορφη θάλασσα – Ναζίμ Χικμέτ -Μετάφραση Γιάννης Ρίτσος
Να γελάσεις απ’ τα βάθη των χρυσών σου ματιών
είμαστε μες στο δικό μας κόσμο.
Η πιο όμορφη θάλασσα
είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει.
Τα πιο όμορφα παιδιά
δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα.
Τις πιο όμορφες μέρες μας
δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα.
Κι αυτό που θέλω να σου πω,
το πιο όμορφο απ’ όλα,
δε σ’ τό ‘χω πει ακόμα.
---------------
Βασίλης Νιτσιάκος
---------------
Τζιούφα Παρασκευούλα
Θα ήθελα να τιμήσω την Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης με το αγαπημένο μου ποίημα του Αλεξανδρινού ποιητή Κ.Π.Καβάφη
Ιθάκη
ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Γράμματα του Οκτωβρίου - Νοεμβρίου 1911, όταν ο ποιητής ήταν σαράντα οκτώ ετών. Ανήκει στα διδακτικά ποιήματα του Καβάφη.
5
Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι να 'ναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
10
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν' η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
15
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
Να εύχεσαι να 'ναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι
που με τι ευχαρίστηση, με τι χαρά
20
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοϊδωμένους·
να σταματήσεις σ' εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν' αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κι έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
25
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά·
σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ' τους σπουδασμένους.
Πάντα στον νου σου να 'χεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν' ο προορισμός σου.
30
Αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου.
Καλύτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.
35
Η Ιθάκη σ' έδωσε τ' ωραίο ταξίδι.
Χωρίς αυτήν δεν θα 'βγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.
Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.
Θα ήθελα να τιμήσω την Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης με το αγαπημένο μου ποίημα του Αλεξανδρινού ποιητή Κ.Π.Καβάφη
Ιθάκη
ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Γράμματα του Οκτωβρίου - Νοεμβρίου 1911, όταν ο ποιητής ήταν σαράντα οκτώ ετών. Ανήκει στα διδακτικά ποιήματα του Καβάφη.
5
Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι να 'ναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
10
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν' η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
15
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
Να εύχεσαι να 'ναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι
που με τι ευχαρίστηση, με τι χαρά
20
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοϊδωμένους·
να σταματήσεις σ' εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν' αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κι έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
25
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά·
σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ' τους σπουδασμένους.
Πάντα στον νου σου να 'χεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν' ο προορισμός σου.
30
Αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου.
Καλύτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.
35
Η Ιθάκη σ' έδωσε τ' ωραίο ταξίδι.
Χωρίς αυτήν δεν θα 'βγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.
Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.
Επιλογή: Βούλα Πουρνάρα
ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ
Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ
μέρες βαριές, επάνω κάτω τριγυρνώ
για νά ’βρω τα παράθυρα. — Όταν ανοίξει
ένα παράθυρο θα ’ναι παρηγορία. —
Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ
να τά ’βρω. Και καλύτερα ίσως να μην τα βρω.
Ίσως το φως θα ’ναι μια νέα τυραννία.
Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει.
Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ
Επιλογή: Νικόλαος Πουρνάρας
Οι γάτες τ’ Αϊ-Νικόλα - Σεφέρης Γιώργος
Τον δ’ άνευ λύρας όμως υμνωδεί
θρήνον Ερινύος
αυτοδίδακτος έσωθεν
θυμός, ου το παν έχων
ελπίδος φίλον θράσος.
ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ, 990 επ.
«Φαίνεται ο Κάβο-Γάτα...», μου είπε ο καπετάνιος
δείχνοντας ένα χαμηλό γιαλό μέσα στο πούσι
τ’ άδειο ακρογιάλι ανήμερα Χριστούγεννα,
«... και κατά τον Πουνέντε αλάργα το κύμα γέννησε την Αφροδίτη·
λένε τον τόπο Πέτρα του Ρωμιού.
Τρία καρτίνια αριστερά!»
Είχε τα μάτια της Σαλώμης η γάτα που έχασα τον άλλο χρόνο
κι ο Ραμαζάν πώς κοίταζε κατάματα το θάνατο,
μέρες ολόκληρες μέσα στο χιόνι της Ανατολής
στον παγωμένον ήλιο
κατάματα μέρες ολόκληρες ο μικρός εφέστιος θεός.
Μη σταθείς ταξιδιώτη.
«Τρία καρτίνια αριστερά» μουρμούρισε ο τιμονιέρης.
...ίσως ο φίλος μου να κοντοστέκουνταν,
ξέμπαρκος τώρα
κλειστός σ’ ένα μικρό σπίτι με εικόνες
γυρεύοντας παράθυρα πίσω απ’ τα κάδρα.
Χτύπησε η καμπάνα του καραβιού
σαν τη μονέδα πολιτείας που χάθηκε
κι ήρθε να ζωντανέψει πέφτοντας
αλλοτινές ελεημοσύνες.
«Παράξενο», ξανάειπε ο καπετάνιος.
«Τούτη η καμπάνα ―μέρα που είναι―
μου θύμισε την άλλη εκείνη, τη μοναστηρίσια.
Διηγότανε την ιστορία ένας καλόγερος
ένας μισότρελος, ένας ονειροπόλος.
»Τον καιρό της μεγάλης στέγνιας,
―σαράντα χρόνια αναβροχιά―
ρημάχτηκε όλο το νησί·
πέθαινε ο κόσμος και γεννιούνταν φίδια.
Μιλιούνια φίδια τούτο τ’ ακρωτήρι,
χοντρά σαν το ποδάρι ανθρώπου
και φαρμακερά.
Το μοναστήρι τ’ Αϊ-Νικόλα τό ειχαν τότε
Αγιοβασιλείτες καλογέροι
κι ούτε μπορούσαν να δουλέψουν τα χωράφια
κι ούτε να βγάλουν τα κοπάδια στη βοσκή·
τους έσωσαν οι γάτες που αναθρέφαν.
Την κάθε αυγή χτυπούσε μια καμπάνα
και ξεκινούσαν τσούρμο για τη μάχη.
Όλη μέρα χτυπιούνταν ώς την ώρα
Απόδειπνα πάλι η καμπάνα
και βγαίναν για τον πόλεμο της νύχτας.
Ήτανε θαύμα να τις βλέπεις, λένε,
άλλη κουτσή, κι άλλη στραβή, την άλλη
χωρίς μύτη, χωρίς αυτί, προβιά κουρέλι.
Έτσι με τέσσερεις καμπάνες την ημέρα
πέρασαν μήνες, χρόνια, καιροί κι άλλοι καιροί.
Άγρια πεισματικές και πάντα λαβωμένες
ξολόθρεψαν τα φίδια μα στο τέλος
χαθήκανε· δεν άντεξαν τόσο φαρμάκι.
Ωσάν καράβι καταποντισμένο
τίποτε δεν αφήσαν στον αφρό
μήτε νιαούρισμα, μήτε καμπάνα.
Γραμμή!
Τι να σου κάνουν οι ταλαίπωρες
παλεύοντας και πίνοντας μέρα και νύχτα
το αίμα το φαρμακερό των ερπετών.
Αιώνες φαρμάκι· γενιές φαρμάκι».
«Γραμμή!» αντιλάλησε αδιάφορος ο τιμονιέρης.
Τετάρτη, 5 Φεβρουαρίου 1969
(από τα Ποιήματα, Ίκαρος 1974)
Επιλογή: Κατερίνα Πατσάκα
Κωνσταντίνος Καβάφης «Τείχη»
Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
Επιλογή: Σωτήρης Ραπτόπουλος
~Κύριε, άνθρωποι απλοί~ Δ.Ι.ΑΝΤΩΝΙΟΥ
Kύριε, άνθρωποι απλοί
πουλούσαμε υφάσματα,
(κι η ψυχή μας
ήταν το ύφασμα που δεν τ' αγόρασε κανείς).
Tην τιμή δεν κανονίζαμε απ' την ούγια
η πήχη και τα ρούπια ήταν σωστά
τα ρετάλια δεν τα δώσαμε μισοτιμής ποτέ:
η αμαρτία μας.
Eίχαμε μόνο ποιότητας πραμάτεια.
Έφτανε στη ζωή μας μια στενή γωνιά
- πιάνουν στη γη μας λίγο τόπο τα πολύτιμα -.
Tώρα με την ίδια πήχη που μετρήσαμε
μέτρησέ μας· δε μεγαλώσαμε το εμπορικό μας·
Kύριε, σταθήκαμε έμποροι κακοί!
