Ομιλία κατά την παρουσίαση του τρίτου βιβλίου Ο κόκκινος σπάγκος του Γ.Ν. ΣΙΩΜΟΥ στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου Γρεβενών που διοργάνωσε η Δ.Κ.Βιβλιοθήκη Γρεβενών
Κυρίες και κύριοι καλησπέρα,
Το
καλοκαίρι συνάντησα τυχαία στα Γρεβενά τον Γιώργο και μου ανέφερε με χαρά ότι
το Φθινόπωρο θα κυκλοφορήσει το τρίτο του βιβλίο, μια συλλογή 28 διηγημάτων, με
τον τίτλο Ο κόκκινος σπάγκος. Μου
ζήτησε μάλιστα να παρουσιάσω το βιβλίο στα Γρεβενά σε συνεργασία με την Δημόσια
Κεντρική Βιβλιοθήκη της πόλης μας.
Εγώ,
παρόλο που είχα και έχω πολλές υποχρεώσεις οικογενειακές και κοινοτικές,
δέχτηκα για τρεις κυρίως λόγους. Πριν λίγο καιρό είχα διαβάσει τυχαία στο
διαδίκτυο το διήγημα του Λαθρομετανάστες και
μου είχε αρέσει και θα ήθελα να διαβάσω και να ασχοληθώ και με τα άλλα
διηγήματα της συλλογής. Μετά η γνώμη που είχα σχηματίσει για τον Γιώργο από
τότε που τον γνώρισα στο χορευτικό τμήμα του συλλόγου Γρεβενιωτών Κοζάνης ήταν
πολύ θετική, γιατί είναι πολύ απλός, λαϊκός και αυθεντικός και αυτό διαφαίνεται και στον λογοτεχνικό του
λόγο, όπως θα δούμε και παρακάτω. Τέλος θα μου δινόταν η ευκαιρία να φρεσκάρω
και πάλι τις φιλολογικές μου γνώσεις και
να ασχοληθώ έστω και για λίγο με την λογοτεχνία που ομορφαίνει την ζωή μας τη
σκληρή λόγω των βιοτικών και των κοινωνικών μεριμνών. Είμαστε εδώ λοιπόν να
υλοποιήσουμε την υπόσχεσή μας στον φίλο Γιώργο Σιώμο.
Κρίση
για την πορεία του λογοτεχνικού έργου του συγγραφέα
Ο Γιώργος Σιώμος μετά τον Κορυδαλλό
το 2013 και το παράπονο του Εμμανουήλ
Παπά το 2015 κάνει ξανά την εμφάνισή του στο λογοτεχνικό στερέωμα, με
συνέπεια ανά δύο χρόνια, με τον Κόκκινο
σπάγκο, μια συλλογή 28 διηγημάτων, μικρών
σε έκταση αλλά με άρτια δομή, με πλούσιο και μεστό περιεχόμενο και ποικιλία
θεμάτων. Στον Κορυδαλλό προσπαθεί ο
συγγραφέας, όπως ομολογεί και ο ίδιος, με πολύ επιτυχία κατά την γνώμη μου, να
αναστήσει μιαν εποχή (1950 - 1967) κι
έναν τρόπο ζωής που χάθηκε για πάντα, και επικρατεί αποκλειστικά το
αυτοβιογραφικό στοιχείο, καθώς αναφέρεται στα παιδικά και τα εφηβικά του χρόνια
στη γενέτειρα του, το χωριό Λόχμη, αλλά και την ευρύτερη περιοχή των Γρεβενών, ενώ στο Παράπονο του Εμμανουήλ Παπά επανέρχεται,
όπως διαπιστώνει στην κριτική του ο Δημήτρης Κουκουλάκης και « με σαφώς ωριμότερο ύφος και πιστός στην έντιμη γραμμή
του, μας αφήνει πάλι να απολαύσουμε την πένα του μέσα από ιστορίες ανθρώπινες
και ρεαλιστικές, δοσμένες με πολλαπλή δομή, ταχύτητα, παιχνίδια με το χρόνο,
λυρισμό, καταιγισμό εικόνων που υπήρξαν, υπάρχουν και δεν υπάρχουν, ακόμα και ταξίδια
στις λίμνες του ονείρου προς το τέλος του βιβλίου». Στον Κόκκινο σπάγκο ο συγγραφέας διατηρώντας
το ίδιο λιτό και ανεπιτήδευτο ύφος και την ίδια απλή και καθημερινή γλώσσα, τον
ελεγειακό, ειρωνικό , σαρκαστικό και δηκτικό πολλές φορές τόνο και τα ίδια
τυραννικά υπαρξιακά ερωτήματα για την μοίρα του ανθρώπου, για την ζωή και το
θάνατο, επεκτείνεται πάρα πέρα και καυτηριάζει και την ηθική και οικονομική
κρίση της χώρας μας, καθώς και το έλλειμμα ανθρωπιάς στον πλανήτη Γη. Πιστεύω
προσωπικά ότι αυτό το τελευταίο βιβλίο, που ελπίζω φίλε Γιώργο ότι δε θα είναι
και το τελευταίο, είναι πλουσιότερο στην θεματική του, αρτιότερο στη δομή και την ευρηματικότητα και
ποιοτικότερο στη γλώσσα στο ύφος και στα εκφραστικά μέσα.
Ο τίτλος (ο κόκκινος σπάγκος) και οι
τίτλοι των διηγημάτων
Θα
ήθελα όμως πριν αναφερθώ στην δομή και στο περιεχόμενο των διηγημάτων της
συλλογής να σχολιάσω τον τίτλο, για τον οποίο θα ενδιέφερε να ακούσω μετά και
την γνώμη του συγγραφέα. Από το
μπουάτ μιας γωνίας των γραφείων ξεκινούσε ένας
κόκκινος σπάγκος, τρυπούσε τον τοίχο κατά μήκος, περνούσε κάτω από το
μπαλκόνι, διέσχιζε εναέρια τον κεντρικό δρόμο, και κατέληγε απέναντι στο
ξυλουργείο του Λευτέρη, ο οποίος ροκάνιζε μια πόρτα, ενώ ο βοηθός του κρατούσε
στα χέρια του δυο σκουριασμένους μεντεσέδες. Αυτό το απόσπασμα επέλεξε ο συγγραφέας και
το παραθέτει στο οπισθόφυλλο του βιβλίου πράγμα που σημαίνει ότι ο κόκκινος σπάγκος
είναι κάτι πολύ σημαντικό γι’ αυτόν. Προσωπικά πιστεύω ότι ο κόκκινος σπάγκος
συμβολίζει το γερό εκείνο νήμα με το έντονο και φωτεινό χρώμα που συνδέει νοητά
το παρόν με το παρελθόν, το υποσυνείδητο με την συνείδηση και συνειρμικά πολλές
φορές φέρνει στο φως ξεχασμένες μνήμες, όπως έγινε και στο ομώνυμο διήγημα με
τον βοηθό του Λευτέρη από τις Σέρρες που τον ξαναείδε στη Βέροια και δεν τον
θυμόταν. Τον θυμήθηκε, αφού είδε ένα όνειρο και τον βοήθησε σε αυτό ο κόκκινος
σπάγκος. Αυτή η τεχνική της ανάκλησης
βιωμάτων και η αναδρομή στο παρελθόν παρατηρείται συχνά και σε άλλα διηγήματα
και φαίνεται ότι αρέσει πολύ στον συγγραφέα. Τέλος θέλω να τονίσω ότι πολύ
επιτυχημένοι και αινιγματικοί είναι οι τίτλοι των διηγημάτων του Γιώργου Σιώμου
και επιτείνουν την αγωνία και την περιέργεια του αναγνώστη να διαβάσει το
διήγημα για να γνωρίσει την υπόθεση. Αλλά ενώ είχε προετοιμαστεί για άλλα
πράγματα, στο τέλος διαπιστώνει ότι ο
συγγραφέας τον «ξεγέλασε» και δεν του αφηγήθηκε αυτά που περίμενε. ΄Ετσι ο
αναγνώστης θέλει να διαβάσει και το επόμενο διήγημα για να δει ποια καινούργια
έκπληξη κρύβεται. Εγώ προσωπικά το ένιωσα
αυτό διαβάζοντας το βιβλίο και πιστεύω και εσείς θα το νιώσετε, αν το
διαβάσετε.
Ο
αφηγηματικός χώρος και ο αφηγηματικός χρόνος
Ενώ
στις δύο πρώτες συλλογές ο αφηγηματικός χώρος στον οποίο κινείται ο συγγραφέας
είναι τα μέρη στα οποία έζησε και μεγάλωσε ή άσκησε την επαγγελματική του
δραστηριότητα (Λόχμη, Γρεβενά, Βέροια, Κοζάνη) , στον Κόκκινο σπάγκο εκτός από αυτόν επεκτείνεται και σε άλλα μέρη της
Ελλάδος και του κόσμου (Γάζα, Λαμπεντούζα,
Ρεμπέτικα σε κηδεία) και σε φανταστικούς (Καφέ Φιοντόρ, Η θλίψη του Κερκ Ντάγκλας) αλλά και στο βασίλειο των
νεκρών (Τα χρυσάνθεμα). Αυτό σημαίνει
ότι συγγραφέας άρχισε να αναζητά θέματα
όχι μόνον από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα αλλά και όλα τα μήκη και τα πλάτη της
γης από τη Σουηδία μέχρι την Αυστραλία και από τη Γάζα μέχρι και την
Λαμπεντούζα.
Όσον
αφορά τώρα τον αφηγηματικό χρόνο, όπως ήδη αναφέραμε πριν λίγο, ο συγγραφέας
αρέσκεται στις αναχρονίες με την ανάκληση και την αναδρομή στο παρελθόν, αλλά
σε ορισμένα διηγήματα η αφήγηση είναι ευθύγραμμη στον άξονα του χρόνου. Όλα τα
διηγήματα σχεδόν έχουν μικρή χρονική διάρκεια πράγμα που σημαίνει ότι ο
συγγραφέας προτιμάει να μένει μόνο στην ουσία, να επιταχύνει και να συντομεύει
τον χρόνο του διηγήματος και να κάνει μόνο μερικές μικρές επιβραδύνσεις σε
σημαντικά θέματα. Αυτό είναι και γνώρισμα του χαρακτήρα του συγγραφέα λιτός,
μεστός και λακωνικός σαν τα δημοτικά τραγούδια.
Οι αφηγηματικές τεχνικές
Όπως ομολογεί και
ο ίδιος ο συγγραφέας, του αρέσει πολύ να αφηγείται σε α’ πρόσωπο, γιατί ο
αφηγητής συμμετέχει στη δράση, είναι δηλαδή δραματοποιημένος και ως αυτόπτης
μάρτυρας, πρωταγωνιστής ή δευτεραγωνιστής με εσωτερική εστίαση είναι πιο πειστικός και
περιγράφει ή διηγείται με ζωντάνια, αμεσότητα και παραστατικότητα. Αυτή την
τεχνική εισήγαγε στην λογοτεχνία μας ο Γεώργιος Βιζυηνός και την ίδια τεχνική
χρησιμοποίησε και ο Γιώργος Ιωάννου και οι περισσότεροι σύγχρονοι πεζογράφοι. Βέβαια
σε αρκετά διηγήματα αυτής της συλλογής συναντάμε και τη τριτοπρόσωπη αφήγηση,
με μηδενική εστίαση την οποία χρησιμοποιούσαν οι παραδοσιακοί πεζογράφοι (Παπαδιαμάντης,
Καρκαβίτσας), γιατί προσδίδει περισσότερη αντικειμενικότητα, αφού ο αφηγητής είναι παντογνώστης και δε
συμμετέχει στη δράση. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να κάνω τη διάκριση ανάμεσα
στον συγγραφέα και στον αφηγητή, γιατί οι περισσότεροι πιστεύουν ότι αφηγητής
και συγγραφέας ταυτίζονται. Ο συγγραφέας είναι υπαρκτό, πραγματικό πρόσωπο που
φαντάζεται, σχεδιάζει και γράφει το λογοτέχνημα. Ο αφηγητής όμως είναι πλαστό
πρόσωπο, δημιούργημα του συγγραφέα, που το επέλεξε για εκφράσει μέσα από αυτό
ιδέες και συναισθήματα και βιώματα τα οποία δεν είναι μόνο δικά του
αποκλειστικά αλλά και πολλών άλλων. Γι’ αυτό και τα καλά λογοτεχνικά έργα
αποκτούν καθολικότητα και διαχρονικότητα. (παράδειγμα Το τσάμικο).
Ο
Γιώργος Σιώμος πλάθει τις ιστορίες του με μεγάλη δεξιοτεχνία και μαεστρία
συνδυάζοντας την αφήγηση, την περιγραφή και το διάλογο, με λυρισμό αλλά και με
ρεαλισμό, με άρτια δομή, με ευρηματικότητα, με πολλές και πλούσιες εικόνες, με
χιούμορ και ειρωνεία που πολλές φορές φτάνουν στα όρια του σαρκασμού και της
δηκτικότητας.
Η
γλώσσα και τα εκφραστικά μέσα
Ο λόγος του είναι
λιτός και απέριττος, δωρικός, πυκνός και μεστός και η γλώσσα η καθομιλούμενη,
διανθισμένη και με λόγιους τύπους, ρέουσα όμως, εύληπτη και κατανοητή. Το ύφος
του είναι απλό και ανεπιτήδευτο και αρέσκεται πολύ στον μικροπερίοδο και παρατακτικό λόγο - χωρίς να
λείπει όμως και μακροπερίοδος – υποτακτικός λόγος - στις μικρές κύριες προτάσεις που
περιέχουν μόνον την ουσία. Έτσι ο ρυθμός είναι γοργός, κινηματογραφικός και
επιτείνει την αγωνία του αναγνώστη. Όλα αυτά τα γνωρίσματα τα συναντάμε πολύ, τόσο στα δημοτικά τραγούδια παλιότερα,
όσο και στο Γιώργο Ιωάννου και Αντώνη Σαμαράκη τελευταία.
Τέλος,
ο τόνος κατά κανόνα είναι ελεγειακός, θρηνητικός αλλά δε λείπει και σε πολλά
διηγήματα και o
ηρωικός
– επικός ή ο λυρικός και σατιρικός τόνος, ενώ γίνεται φειδωλή χρήση των
εκφραστικών μέσων κυρίως της μεταφοράς, της παρομοίωσης, της εικόνας και του
ασύνδετου σχήματος.
Η
θεματική
Ο
Γιώργος Σιώμος αντλεί τα θέματά του από τον περίγυρό του, την καθημερινότητα,
την σύγχρονη ελληνική και παγκόσμια κοινωνία που μαστίζεται από την βαθιά
οικονομική και ηθική κρίση και από την πολιτιστική μας παράδοση. Το υλικό με το
οποίο χτίζει τα διηγήματά του είναι κατά βάση βιωματικό, αυτοβιογραφικό και
λαογραφικό. Οι ήρωες του είναι κατά κανόνα απλοί καθημερινοί άνθρωποι,
χτυπημένοι πολλές από την μοίρα οι οποίοι με αξιοπρέπεια και στωικότητα
αντέχουν τα βάσανα. Η μοναξιά και η αποξένωση του σύγχρονου ανθρώπου, η ζωή και
ο θάνατος, η απανθρωπιά, η ωμότητα και η αλλοτρίωση των σύγχρονων κοινωνιών
είναι θέματα που απασχολούν τον συγγραφέα και τα αφηγείται με ρεαλισμό αλλά και
με λυρισμό, γιατί πολλά διηγήματα
μοιάζουν με ελεγείες, με θρηνητικά τραγούδια και άλλα με διθυράμβους.
Αν
θέλαμε εντελώς συμβατικά να χωρίσουμε τα διηγήματα, μπορούμε με βάση το
περιεχόμενο να τα κατατάξουμε σε τρεις κατηγορίες: τα λαογραφικά ή
πολιτιστικά, τα αυτοβιογραφικά και τα κοινωνικά – πολιτικά – ανθρωπιστικά.
Λαογραφικά – Πολιτιστικά (4)
1.
ΤΣΑΜΙΚΟ: Αυτοβιογραφικό, πρωτοπρόσωπη
αφήγηση, επικό ύφος, ηρωικό πνεύμα, ο συγγραφέας χορευτής (Σύλλογος Γρεβενιωτών
Κοζάνης)… παραστατική και ζωντανή περιγραφή. Η σχέση του χορευτή με το χορό.
2.
ΣΕΡΡΑ: ο γνωστός σε όλους μας πολεμικός
ποντιακός χορός, απόγονος του αρχαίου πυρρίχιου, που προετοίμαζε τους
πολεμιστές για τη μάχη. Πήρε το όνομά του από τον ποταμό Σέρα κοντά στην
Τραπεζούντα… επικό ηρωικό πνεύμα… παραστατική και ζωντανή περιγραφή.
3.
ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ: αναφέρεται στο έθιμο των Μωμόγερων
που με το χορό και τις μιμικές κινήσεις τους αποτρέπουν και εξορκίζουν το κακό
… το σχόλιο για τους επισήμους που κάθονταν στην πρώτη θέση…παραστατική και
ζωντανή περιγραφή.
4.
ΣΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ:
αναφέρεται με χιούμορ στο πέταγμα του
σταυρού στα νερά του ποταμού κατά την γιορτή των Φώτων και στην κακιά στιγμή
που η απροσεξία του ιερέα χτύπησε κάποιον θεατή «στον σταυρό» στο μέτωπο
δηλαδή.
(
ανάγνωση των διηγημάτων το τσάμικο, Σέρρα,
Μάσκες (απόσπασμα )
Αυτοβιογραφικά
(5)
5.
ΤΥΡΤΑΙΟΣ: Αυτοβιογραφικό, εφηβικό, ειρωνεία, χιούμορ… η ιστορία ενός κουτσού συμμαθητή του
που έφυγε νέος από τη ζωή…
6.
ΤΟ ΑΡΝΙ: Αυτοβιογραφικό, ο Σάκιας, ο αδελφός
της γυναίκας του, η σχέση του ανθρώπου με τα κατοικίδια …
7.
Ο ΣΕΛΙΔΟΔΕΙΚΤΗΣ: μια παλιά οικογενειακή φωτογραφία που
χρησίμευε ως σελιδοδείκτης στα βιβλία του Πλάτωνα γυρίζει τον αφηγητή πίσω στην
εφηβική ηλικία στα 17 του χρόνια και σχολιάζει από το παρόν τα χρόνο πρόσωπα
καθώς και την προσωπική του ζωή ως υπαλλήλου της ΔΕΗ στην Βέροια.
8.
Η ΤΣΕΛΙΣΤΡΙΑ: δραματική, συγκινητική ιστορία της
29χρονης Ολυμπιάδος, η οποία χτυπημένη από βαριά ασθένεια αποφάσισε να μάθει
τσέλο, να μην καταθέσει τα όπλα και να πεθάνει με αξιοπρέπεια.
9.
Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΣΠΑΓΚΟΣ: από αυτό το διήγημα πήρε και τον τίτλο όλη η
συλλογή. Ο κόκκινος σπάγκος είναι το γερό και φωτεινό νήμα της ζωής που δένει
τον συγγραφέα με το παρελθόν, το υποσυνείδητο με τη συνείδηση και εξασσφαλίζει
μια συνέχεια στο χτες με το σήμερα.
(ανάγνωση
του διηγήματος Η τσελίστρια)
Κοινωνικά
– πολιτικά – ανθρωπιστικά (19)
10. Ο
ΤΕΤΡΑΓΩΝΟΣ: Αστικό,
κοινωνικό, ειρωνικό, σατιρικό… Σάτιρα κατά των στενόμυαλων καθηγητών και κατ’ επέκταση των δημοσίων
υπαλλήλων των…
11. ΑΛΦΕΖ: Κοινωνικό,
ανθρωπιστικό… ένα κακοποιημένο προσφυγόπουλο από τη Σομαλία ο Αλφέζ ήρθε στην
Ελλάδα με προορισμό τις πλούσιες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά τελικά επιβιώνει στη
χώρα μας χάρη στη μεγαλοψυχία της Μάιρα η οποία τον περιμάζεψε μετά από έναν
άγριο ξυλοδαρμό στην οδό Ζήνωνος… (απόσπασμα σελ. 22 - 23)
12. Ο
ΕΠΑΙΤΗΣ: Η
αποξένωση των σύγχρονων ζευγαριών στην αρχή της τρίτης ηλικίας… « κοιμόταν στο
διπλό κρεβάτι μόνος του εδώ και χρόνια…»
13. Ο
ΤΥΧΕΡΟΣ: Ο
τίτλος ειρωνικός, γιατί ο Στελλάκης ο ήρωας του διηγήματος ήταν πολύ άτυχος,
τυφλός εκ γενετής, με πολλά βαριά περιστατικά στην υγεία του (εγκεφαλικό, καρδιακά
προβλήματα) και όμως παλεύει με δύναμη και χιούμορ…
14. ΡΕΜΠΕΤΙΚΑ
ΣΕ ΚΗΔΕΙΑ: ιστορία
από τον απόδημο ελληνισμό (Σουηδία), ο αγώνας του Έλληνα για επιβίωση με κάθε
τρόπο ακόμη και παίζοντας ρεμπέτικα σε κηδεία κατά παραγγελία της Ινδής συζύγου
του Έλληνα που αποδήμησε…
15. ΤΑΞΙΔΙ
ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ: ένα ζευγάρι αποφασίζει να πάει ένα
ταξίδι αναψυχής στην μακρινή Αυστραλία, αλλά οικονομική κρίση και η χρεωκοπία
της χώρας συμβάλλουν στην ματαίωσή του. Κριτική και αποδοκιμασία για την
πολιτική κατάσταση της Ελλάδας το 2012.
16. ΙΣΩΣ
ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΜΟΥ: κωμικοτραγική ιστορία ενός καλού
μάστορα – σιδερά ο οποίος στα σαράντα του θα αποφασίσει να συναντήσει για
σοβαρό σκοπό μία αλλοδαπή γυναίκα, αλλά οι αναστολές του θα έχουν ως αποτέλεσμα
να την χάσει από τον ίδιο του αδελφό εξαιτίας της αργοπορίας του. Χιούμορ,
ειρωνεία, συμπάθεια για τον ήρωα.
17. ΛΑΜΠΕΝΤΟΥΖΑ: η
δράση εκτυλίσσεται στο γνωστό ιταλικό νησί στο οποίο καταφεύγουν οι
λαθρομετανάστες από την Αφρική με προορισμό την Ευρώπη. Το κουφάρι ενός μικρού
προσφυγόπουλου ευαισθητοποίησε τον μουσουλμάνο καλλιτέχνη Αλ Αχροάμ και τον
καθολικό πάστορα Ρομάριο να αγωνιστούν για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και να
«σώσουν το ανθρώπινο πρόσωπο» όπως ομολογεί χαρακτηριστικά ο συγγραφέας.
18. ΟΙ
ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ:
μεταφορικός και συμβολικός ο τίτλος, γιατί οι λαθρομετανάστες είναι οι πελαργοί
που χτίζουν το σπιτικό τους πάνω στους στύλους της ΔΕΗ και δημιουργούν πολλά
προβλήματα στην ηλεκτροδότηση. Ο Πέτσικος, ένας εναερίτης, που στην αρχή ήταν
σφοδρός πολέμιος των αρχοντικών πουλιών, στο τέλος θα χάσει τη ζωή του από ένα
ατυχές γεγονός. Τραγικό, μήνυμα συναδέλφωσης ανθρώπων και ζώων αλλά και όλων
των ανθρώπων του πλανήτη.
19. ΕΝΑΣ
ΠΑΛΙΟΣ ΛΟΚΑΤΖΗΣ: η τραγική ιστορία ενός φίλου του αφηγητή που
έχασε σε ατύχημα τη γυναίκα και την κόρη του και η αξιοπρεπής αντιμετώπιση του
δραματικού συμβάντος.
20. ΣΤΟ
ΠΙΟ ΚΑΙΡΙΟ ΣΗΜΕΙΟ:
η ιστορία ενός οικοδόμου του Χρυσόστομου που έζησε στην σκιά του μεγάλου του
αδερφού που του στέρησε κάθε πρωτοβουλία και του είχε δημιουργήσει κάποια
δειλία και αβουλία.
21. ΤΟ
ΚΟΚΚΙΝΟ ΑΛΟΓΟ: η σχέση ανθρώπου - αλόγου και η άτεγκτη σχέση
διοίκησης – υπαλλήλου. Συγκινητικό..
22. ΤΑ
ΧΡΥΣΑΝΘΕΜΑ: ο μονόλογος μιας ογδονταπεντάχρονης
νεκρής λίγο πριν την εκφορά της για την απόλυτη δική της ηρεμία και την θλίψη
των δικών της ή την αναλγησία ορισμένων παρευρισκόμενων.. τολμηρό και
πρωτότυπο..
23. ΚΑΦΕ
ΦΙΟΝΤΟΡ:
φανταστική ιστορία εμπνευσμένη από το μυθιστόρημα του Ντοστογέφσκι «Αδελφοί
Καραμαζώφ», στην οποία ο Μίτια ήρωας του έργου, μετά την αποφυλάκισή του
συναντά τον συγγραφέα στο καφέ Φιοντόρ και του επιτίθεται μάλλον, επειδή τον
φυλάκισε. Τον Ντοστογέφσκι σώζει την τελευταία στιγμή ο σωματοφύλακάς του.
24. ΜΙΑ
ΗΛΙΟΛΟΥΣΤΗ ΜΕΡΑ ΤΟΥ ’42
: αντιπολεμικό: η πείνα, ο τρόμος και η αγριότητα στην γερμανική κατοχή.
25. Ο
ΞΕΝΟΣ ΠΟΝΟΣ: η
απώλεια των δύο γονιών του Ευθύμη τον έχει οδηγήσει στα πρόθυρα της κατάρρευσης
και ζητάει τη συμπαράσταση του φίλου του στον οποίο αφηγείται τη ζωή του πατέρα
του, ενός μοναχικού στρατιωτικού που αγαπούσε πολύ τη μουσική και η τελευταία
του επιθυμία ήταν να του βάλουν στην τσέπη την φυσαρμόνικά του.
26. ΓΑΖΑ:
διαμαρτυρία για τις σφαγές στη λωρίδα της
Γάζας μέσα από πέντε παράλληλες ιστορίες που διαδραματίζονται σε διάφορα μέρη
της Ελλάδας και του κόσμου την ημέρα του Δεκαπενταύγουστου και δείχνουν την
αδιαφορία των ανθρώπων μακελειό και την απώλεια αθώων ψυχών.
27. ΙΣΜΗΝΗ: η μοίρα της γυναίκας. Η Ισμήνη που την
εγκατέλειψε η μάνα της από τα δύο της χρόνια ζει με την γιαγιά της, μια γυναίκα
καθόλου στοργική και πονετική παρά την προσπάθεια της κοπέλας να την μαλακώσει.
Παρά τις πληγές της η Ισμήνη στα δεκαοχτώ της κυλάει το δικό της μωρό, καρπός
του έρωτά της με έναν μηχανόβιο.
28. Η
ΘΛΙΨΗ ΤΟΥ ΚΕΡΚ ΝΤΑΓΚΛΑΣ: από τα καλύτερα διηγήματα εμπνευσμένο από τα θρυλικά γουέστερν με
πρωταγωνιστές τον Κέρκ Ντάγκλας και τον Μπάρτ Λάγκαστερ. Φανταστική ιστορία
στην οποία διαφαίνεται η πικρία , η απογοήτευση και η θλίψη του ήρωα για την
σκληρότητα και την αλλοτρίωση των ανθρώπων της εποχής του και την έλλειψη
πραγματικής φιλίας. Σαφής υπαινιγμός για την πολιτική κατάσταση της Ελλάδας το
2015.
(ανάγνωση αποσπασμάτων
από τα διηγήματα Αλφέζ, Ταξίδι στην
Αυστραλία, Λαθρομετανάστες, Λαμπεντούζα, ,
Η θλίψη του Κερκλ Ντάγκλας)
Κλείνοντας
και ανακεφαλαιώνοντας θέλω να τονίσω ότι
ο Γιώργος Σιώμος επανέρχεται κάθε φορά στον λογοτεχνικό στίβο με ένα νέο
βιβλίο που είναι καλύτερο από τα προηγούμενα, πιο ώριμο και πιο ποιοτικό από
αισθητική άποψη. Διατηρεί όμως τον έντιμο, ευθύ, κοφτό και κοφτερό του λόγο, τη
σύγχρονη ζωντανή και παραστατική αφηγηματική τεχνική και πλοκή και την ποικιλία
των θεμάτων με τον αγώνα και την αγωνία των ηρώων του να διατηρήσουν το
ανθρώπινο πρόσωπο. Τα διηγήματά του μας χαρίζουν αισθητική συγκίνηση και
αισθητική απόλαυση και αποπνέουν μια χαρμολύπη. Γι’ πιστεύω ότι αξίζει να τα
διαβάζουμε και να κοσμούν τις προθήκες της βιβλιοθήκης μας.
Στέργιος
Πουρνάρας
Φιλόλογος,
Πρόεδρος Δ.Κ. Γρεβενών
Τα
διηγήματα ανέγνωσαν οι φιλόλογοι: Αθανασία Αντωνιάδου, Γιάννης Νικολαΐδης και
Περιστέρα Ντόλα.
Τα
βιβλία του συγγραφέα διατίθενται στο βιβλιοπωλείο Ασυναγώνιστον του Δημ.
Αναγνώστου στην τιμή των 10 e.
